Dag vreemdeling

Wil je even naast me komen zitten …
Gewoon voor heel even.
Straks zullen de rozen in mijn tuin verwelken
en de herfst zal lonken.
Wil je me dan komen verwarmen?
Als het avondrood ons tegemoet komt,
en we samen richting westen turen …
Mag ik mijn hoofd dan op je schouder laten rusten?

Hallo vreemdeling

Waarom ga je niet met me mee op ontdekking …
Misschien heb je wel het kompas
waar ik al een tijdje naar op zoek was.
Wie weet kun je mijn dromen wel vangen
en ze de juiste weg wijzen…
Bezit je de kracht om me te beschermen tegen de storm
wanneer de noordenwind vloekt?

Lieve vreemdeling

Mag ik met je meevaren als je schip aanlegt?
Alleen maar tot het volgende eiland.
De zee kan woest zijn en de golven intens.
Even intens als de kus op onze lippen.
Of wil je liever naast me varen in alle rust en stilte?
De goden zullen immers wel beslissen
hoe de wind zal waaien.

Dag vreemdeling

Leuk je te ontmoeten op de trein van het leven.
Moet je het volgende station alweer verder?
Of zie ik je gauw weer terug?

Door Ineke Verhagen
25 juli 2017

Als straks de zon weer voor je schijnt

Als straks de zon weer voor je schijnt,
de wolken een stukje zijn opgeschoven
en de regen schuilt voor de storm,
zullen wonden langzaam helen.

Wanneer ochtenddauw je doet verlangen naar de dag,
en een kraaiende haan je opnieuw zin geeft
om een deuntje te fluiten met de andere vogels,
dan ben je aan het genezen.

Als het straks herfst wordt,
de dag weer sneller overgaat in de nacht
en tranen weer van geen ophouden weten …
Dan zal een regenboog een ster doen schitteren
aan het einde van de rit.

Wanneer de winter je doet bevriezen.
Wanneer je wil wegzinken in een verdronken droom,
of denkt uit te glijden op een sneeuwtapijt,
zul je door de lach van een kind weer ontdooien.

Als het ooit weer lente wordt
zul je opnieuw lachen en tranen huilen van geluk.
Op een dag zal de zon weer voor je schijnen …
en hopelijk ben ik dan toevallig in de buurt.



Door Ineke Verhagen

Vertel me iets ...

Vertel me wat liefde is …
Vertel me hoe het voelt om begeerd te worden,
en vertel me wat het is om zelf te begeren.

Vertel me hoe de warmte van de zon voelt.
Overtuig me dat er tranen van geluk zijn,
en neem mijn tranen van verdriet weg.

Vertel me wat passie is …
Bewijs me dat romantiek echt bestaat,
en vertel me hoe intens een kus kan zijn.

Vertel me hoe een knuffel voelt.
Neem me in je armen en hou me vast.
Vertel me dan dat je van me houdt.

Vertel me wat geborgenheid is …
Geef me je hand en vraag me ten dans,
en laat m'n lichaam smelten in het jouwe.

Vertel me hoe het is om te dromen …
en ook om in die dromen te kunnen geloven.
Vertel me hoe stiltes worden gebroken.

Vertel me geen sprookjes …
Vertel me gewoon een simpele waarheid
en bevrucht mijn brandend verlangen.


Door Ine Verhagen
op 16 oktober 2009

ik wou dat je was

voor mij alleen
Nee, niet als mijn bezit
maar als een trouwe soulmate
met een beschermende arm om me heen.

Ik wil je
niet langer delen
niet meer …
Alleen je hart wil ik voor eeuwig stelen.

Ik kan je geven
steun en toeverlaat,
warmte en genegenheid,
maar als geschenk bekruipt me de eenzaamheid.

Ik voel
je blik op mij gericht,
je verlangen als in een verloren gedicht.
Maar ik ruik de ondankbare geur van bedrog …
en schuldgevoel in't kielzog.

Ik wil je
liefst van al laten gaan.
Maar de verleiding
doet me steeds ten onder gaan.

Ik wou dat je was
diegene die ik kon loslaten,
zonder mijn hart nog op de achtergrond te horen praten.



Door Ine Verhagen
op 2 november 2010

ik wacht op jou

Zolang er na een nacht weer een dag komt.
Zolang er na een winter weer een lente komt.
Zolang de merels blijven zingen.

Ik blijf op je wachten …

Al weet de regen soms van geen ophouden.
Al stormt het dagen aan een stuk.
Al bevries ik in de sneeuw.

Ik geef je niet op …

Niet wanneer de wanhoop nabij is.
Niet zonder je ooit ontmoet te hebben.
Niet vooraleer ik mezelf te rusten leg.

Ik zal op je wachten …

Zolang mijn tranen telkens weer drogen.
Zolang de rust in mezelf steeds terugkeert.
Zolang slechte herinneringen blijven vervagen.

Ik geef de hoop niet op …

Ook al besterf ik het vanbinnen.
Ook al zeg ik nog duizend keer vaarwel.
Ook al lijk ik mijn ziel te verloochenen.

Ik wacht op jou …
Op jou alleen.

Al worden minuten uren, en maanden jaren.
Al verdrink ik in de zee of ben ik verlaten in de donkere nacht.
Al sluit ik mijn ogen en rust ik in een dal.

Ik zal altijd op je wachten.


Door Ineke Verhagen
op 22 februari 2013

Ik verloochende mezelf

en vergat wie ik was.
Ik betoverde de waarheid
en ontsnapte aan de realiteit.

Ik dacht alleen maar aan jou.

Je sloop mijn leven langzaam binnen,
en vond geen uitweg meer.
De hekken waren gesloten
en de wanhoop kwam op je af.

En ik wilde je alleen maar bij mij.

Ik betrad een spoor …
ver weg van mezelf.
Ik genoot van aandacht
om de foute dingen.

Ik droomde van een leven met jou.

Je was het verloren puzzelstuk, het gebroken glas,
en het gescheurde blad.
Je raasde als een rusteloze storm mijn ziel binnen.

Maar ik was een rollercoaster van emoties.

Je wilde vluchten,
en het is je niet gelukt.
Je had geproefd van te veel
en gedronken van te weinig.

Je leek te verstikken in een leeglopend vat.

Ik verloor mijn trots,
maar heb mezelf opnieuw gevonden.
Je verdween opeens,
maar je bent weer terug gekomen.

Je bent zo ver weg,
maar toch nog dichtbij.


Door Ine Verhagen
op 1 maart 2012

Dichterbij

 Ik wou dat ik dichter bij je kon zijn
dichterbij dan vandaag
Ik wil de sterren met je tellen
en de morgen met je beleven.
Ik wil regendruppels voor je vangen,
luchtbellen verzamelen
en de zon voor je laten schijnen.

Ik wil dichter bij je zijn.
Zo dichtbij dat ik je adem kan voelen
en je hartritme kan volgen.
Ik wil met je dansen
op een regenboog onder de horizon.
Ik wil een lied voor je zingen
als een nachtegaal in de duisternis.

Ik zou zo graag dichter bij je zijn
dichter dan in mijn gedachten,
dichterbij dan waar ik zelf ben.
Ik wil niet naast je staan,
maar bij je staan.
Ik wil je naam schrijven,
duizend keer na elkaar.
Ik wil hem uitschreeuwen
tot je me zal horen.

Ik wou dat ik dichter bij je kon zijn
dichterbij dan mijn eigen lichaam.
Ik wil je hand vasthouden
als het kon de hele dag.
Ik wil je vertellen hoe graag ik je heb
en hoezeer ik je zou missen als je er niet was.
Ik wil je eigenlijk  gewoon laten weten
wat ik niet zeggen kan.

Door Ineke Verhagen

Een intens gevoel

Een intens gevoel kan zo aangrijpend zijn dat je er stil van wordt.
Het overdondert je en vervormt zich tot een breekbaar verlangen naar iets onaantastbaar.
Het laat niets aan de verbeelding over.
Niets is sterker … niet de zon, niet de regen, noch de storm.

Een intens gevoel is vreugde en pijn, maar onsterfelijk.
Het geeft een onverklaarbare drang te vergeten wie je bent
en te grijpen naar eindeloze begeerten.
Het tovert tranen van geluk, en doet je rillen van emotie.
Een kippenvelmoment is er niets tegen.

Een intens gevoel doet je maar voor één ding leven …
een onuitwisbaar genot.
Het laat je niet los en is niet te verwoorden … onuitspreekbaar.
Het is dieper dan de zee kan gaan.

Een intens gevoel is niet te stoppen.
Het doet je tot het uiterste gaan voor iets dat misschien niet eens bestaat.

Een intens gevoel is iets dat je moet vasthouden in de palm van je hand en in het kleinste kamertje van je hart.
Het laat je toch niet los, maar klampt zich met de dag steeds steviger aan je vast.

Een intens gevoel is je trouwste vriend.
Hij brengt je wel waar je zijn moet.


Door Ine Verhagen
op 30 maart 2011

Als ik de jouwe was

Als ik de jouwe was
droomde ik niet meer van het onwaarschijnlijke.
Als jij de mijne was,
schreef ik je elke dag een gedicht.
Elk uur van de dag zou ik je liefhebben, elke minuut zou ik met je meegaan in je gedachten, en elke seconde zou ik bloeien als bloesem.

Als ik de jouwe was
vonden we elkaar terug in het metershoge gras,
streelde ik door je haren
en zat ik naast je op een verlaten strand.

Als ik de jouwe was
volgde ik je denkwereld, en was ik het antwoord op je vragen.
Als jij de mijne was,
was het leven me veel meer waard dan een regendruppel op de ruit,
een wolk achter de zon
of een pijnkreet om het onaanvaardbare.

Als ik de jouwe was
liep ik hand in hand met je door elke storm,
door elke stortbui en elk donker bos dat onze weg kruist.

Als ik de jouwe was
stierf ik in je armen en ontwaakte ik in je mooiste dromen.
Ik zou in je huid kruipen en je onvoorwaardelijk begeren.

Als ik de jouwe was
was de zonsopgang in jouw ogen nog zoveel mooier
dan de gedachte dat jij de mijne was.


Door Ineke Verhagen
op 2 juni 2013

Er spookt iets door mijn hoofd

iets dat me van onschuldige gedachten heeft beroofd.
Het kwam plots en totaal onverwacht,
en heeft me halsoverkop van mijn stuk gebracht.

Op één of andere manier ben ik compleet ondersteboven …
En dat had ik echter nooit kunnen of willen geloven.

Hoe is het in Godsnaam mogelijk
dat ik mezelf wilde geven,
aan hem die ik al maanden voorbij loop,
doch ken ik hem nog maar heel even.

Ik ben niet altijd even bescheiden,
maar steeds gereserveerd.
Hebben mijn geweten en vastberadenheid zich dan echt tegen me gekeerd?

Als de waarheid pleit dat het me nu eens geen barst kan schelen
dat ik mijn gevoelens en verlangens eindelijk nog eens kon delen …
En als ik nu eens zou zeggen dat de wereld de pot op kan
omwille van de passionele kracht die me één nacht in zijn bezit nam.

Zou geluk zich dan voor altijd tegen me keren?
Of zal ik me dan steeds in harnas en gewapend tegen
mijn gevoelens moeten weren?

Die gedachte lijkt me hels geschift en onvoorwaardelijk krankzinnig.
Want zonder risico's is het leven alles behalve zinnig.
Er bestaan nog steeds geen mirakels die gedane dingen kunnen wegtoveren.
Er zijn ook geen dromen die de werkelijkheid door cupido's veroveren.

Enkel hoop mag zich in mijn wensen mengen,
al is het alleen maar om me af en toe weer tot rede te brengen.



Door Ine Verhagen
op 29 juli 2010

Gouden vleugels

Je streek neer met je gouden vleugels.
Ik stond meteen in vuur en vlam.
Je was gewoonweg prachtig!
Met je ene vleugels gaf je me alle warmte en liefde die iemand me ooit kon geven.
En je zachte woorden streelden mijn ego.
Maar met je andere vleugel werd ik weer verstoten.
Je liet me niet binnen in je hart.

Toch was ik gevangen.
Ik zat gevangen in jouw sterke vleugels …

En plots was je weg.
Verdwenen.
Je was zomaar opeens met de noorderzon vertrokken.
Ik heb je nog overal gezocht.
Ik heb iedereen gevraagd waar je kon zijn.

Maar niemand begreep me.
Niemand wist waar ik het over had.
Want je was slechts een droom,
van héél even.
Een adembenemende droom met gouden vleugels.


Door Ine Verhagen
Op 4 juni 1996