Er spookt iets door mijn hoofd

iets dat me van onschuldige gedachten heeft beroofd.
Het kwam plots en totaal onverwacht,
en heeft me halsoverkop van mijn stuk gebracht.

Op één of andere manier ben ik compleet ondersteboven …
En dat had ik echter nooit kunnen of willen geloven.

Hoe is het in Godsnaam mogelijk
dat ik mezelf wilde geven,
aan hem die ik al maanden voorbij loop,
doch ken ik hem nog maar heel even.

Ik ben niet altijd even bescheiden,
maar steeds gereserveerd.
Hebben mijn geweten en vastberadenheid zich dan echt tegen me gekeerd?

Als de waarheid pleit dat het me nu eens geen barst kan schelen
dat ik mijn gevoelens en verlangens eindelijk nog eens kon delen …
En als ik nu eens zou zeggen dat de wereld de pot op kan
omwille van de passionele kracht die me één nacht in zijn bezit nam.

Zou geluk zich dan voor altijd tegen me keren?
Of zal ik me dan steeds in harnas en gewapend tegen
mijn gevoelens moeten weren?

Die gedachte lijkt me hels geschift en onvoorwaardelijk krankzinnig.
Want zonder risico's is het leven alles behalve zinnig.
Er bestaan nog steeds geen mirakels die gedane dingen kunnen wegtoveren.
Er zijn ook geen dromen die de werkelijkheid door cupido's veroveren.

Enkel hoop mag zich in mijn wensen mengen,
al is het alleen maar om me af en toe weer tot rede te brengen.



Door Ine Verhagen
op 29 juli 2010