Dag beste maatje....

Toen ik je leerde kennen was ik amper veertien.
Het was het moment waarop ik je wel eens van dichterbij wilde zien.
Al jaren aan een stuk ging je aan mijn neus voorbij,
maar op die beruchte kerstavond stond je plots vlak voor mij.
Ik waagde mijn kans
en al snel werd ik één van je grootste fans.
Mijn hele binnenste was door jou betoverd.
Als geen ander had jij mijn ziel veroverd.

Ik ben altijd een braaf en voorbeeldig meisje geweest,
maar sindsdien dwaalde jij dag en nacht door mijn geest.
We schuimden samen alle feestjes af.
Jij was diegene die me meer zelfvertrouwen gaf.
De momenten met jou waren toch zo fijn.
Helaas bleek dat achteraf alleen maar schijn.

Bij verdriet of geluk, was jij diegene die me steun kwam geven.
Maar op de duur beheerste je mijn hele leven.
We besloten dus elkaar een tijdje niet meer te zien.
Een week, een maand of een jaar misschien?

Uiteindelijk groeiden we opnieuw naar elkaar toe.
Natuurlijk werd ik jou nooit moe!
We probeerden het dus weer…
sérieus dit keer!
Ik kon niet genoeg van je krijgen,
maar ik wilde je toch maar even verzwijgen.

Uiteindelijk barstte de bom …
Hoe had ik kunnen zijn “zo dom”!
Jou zomaar geloven,
deed mijn kaarsje bijna doven.

Eens heb je mijn hart geraakt,
maar me tevens bijna kapot gemaakt.
Eens was je mijn beste vriend,
maar de grootste vijand heb ik aan jou verdiend.

Het is ondoorgrondelijk hard, maar ik laat je langzaam gaan,
zodat ik voor eens en voorgoed aan je verleiding kan weerstaan.

Door Ineke Verhagen