Verborgen achter zelfverwijt
en verdronken in een roes van emotie,
ben je misschien toch niet diegene die ik zoek.
Mezelf staande houdend
op tegels van twijfels,
roestend door kleurloze regendruppels,
zeg ik soms alleen maar domme dingen.
Gekwetst door het verleden
en gekleineerd met vraagtekens,
wacht ik schijnbaar op de komma voor elk uitroepteken.
Zwijgen is goud waard,
al ben ik gewend te praten alvorens ik bezin.
Slechts één enkele verspreking
en de magie is gone.
Gewist is zelfs de spatie tussen twee mooie woorden.
Betoverd door dromen van lege verantwoordingen,
en ingenomen door zelfmedelijden,
bekruipt me de afkeer om een duister verlangen,
om een mysterieuze gast in een sprookjeskasteel,
om een leugen dat zich verschuilt in de donkerste kelders
van stilte …
om iets dat zich van me afsluit.
Maar verstopt in het donker,
verloren in een verlaten steeg,
ben je ergens toch nog een open bladzijde
in mijn dagboek.
Door Ine Verhagen
Op 6 november 2010
en verdronken in een roes van emotie,
ben je misschien toch niet diegene die ik zoek.
Mezelf staande houdend
op tegels van twijfels,
roestend door kleurloze regendruppels,
zeg ik soms alleen maar domme dingen.
Gekwetst door het verleden
en gekleineerd met vraagtekens,
wacht ik schijnbaar op de komma voor elk uitroepteken.
Zwijgen is goud waard,
al ben ik gewend te praten alvorens ik bezin.
Slechts één enkele verspreking
en de magie is gone.
Gewist is zelfs de spatie tussen twee mooie woorden.
Betoverd door dromen van lege verantwoordingen,
en ingenomen door zelfmedelijden,
bekruipt me de afkeer om een duister verlangen,
om een mysterieuze gast in een sprookjeskasteel,
om een leugen dat zich verschuilt in de donkerste kelders
van stilte …
om iets dat zich van me afsluit.
Maar verstopt in het donker,
verloren in een verlaten steeg,
ben je ergens toch nog een open bladzijde
in mijn dagboek.
Door Ine Verhagen
Op 6 november 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten