Jouw hart

Je hart staat stil …
Maar ik blijf je naam fluisteren.
Het gras waarin we liggen,
begint geleidelijk aan te verkleuren.
De vogels rondom ons hebben het begrepen.
Ze laten ons, nemen afscheid en beginnen aan een lange vlucht.

Het zijn alleen nog jij en ik …
Je hand in de mijne …
Een lach op je mond, maar je blik op niets gericht.
Een traan op je wang … stervend met een windzucht.
Donkere wolken doen ons hopen op een wonder,
maar de hemel is ontroostbaar.

Ik hou je vast en neem je mee in een droom van rust ...
Een droom zonder scherpe punten,
maar gevuld met liefde en vrij van pijn.
Een droom waarin warmte ons bevredigt
met de kracht van de ondergaande zon.

Mijn toeverlaat zit verscholen in jouw hart,
en je schoonheid is voor mij onvergankelijk.
Ik streel je zachtjes … op het ritme van de wind.
Je lichaam zo koud en zo koel …
Hoe kan dit in Godsnaam het jouwe zijn …

Het hartsverscheurende feit je te moeten laten gaan,
maakt dat ik lijk op lossen in het niets …
Ik voel je nog steeds …
als een verlangen naar een verloren gedicht.
Eentje dat ik misschien nooit zal willen schrijven.


Door Ine Verhagen
op 25 april 2011