Ik verloochende mezelf

en vergat wie ik was.
Ik betoverde de waarheid
en ontsnapte aan de realiteit.

Ik dacht alleen maar aan jou.

Je sloop mijn leven langzaam binnen,
en vond geen uitweg meer.
De hekken waren gesloten
en de wanhoop kwam op je af.

En ik wilde je alleen maar bij mij.

Ik betrad een spoor …
ver weg van mezelf.
Ik genoot van aandacht
om de foute dingen.

Ik droomde van een leven met jou.

Je was het verloren puzzelstuk, het gebroken glas,
en het gescheurde blad.
Je raasde als een rusteloze storm mijn ziel binnen.

Maar ik was een rollercoaster van emoties.

Je wilde vluchten,
en het is je niet gelukt.
Je had geproefd van te veel
en gedronken van te weinig.

Je leek te verstikken in een leeglopend vat.

Ik verloor mijn trots,
maar heb mezelf opnieuw gevonden.
Je verdween opeens,
maar je bent weer terug gekomen.

Je bent zo ver weg,
maar toch nog dichtbij.


Door Ine Verhagen
op 1 maart 2012