HEIMWEE

Heimwee

Ik had dromen, ik had verlangens.
Dromen die nooit zijn uitgekomen,
Verlangens die nooit werden ingelost.
Uren tikten voorbij,
dagen en weken werden jaren.
Jaren zijn verstreken…
Maar de liefde bleef uit.
En toen was er vandaag.
Maar wat met vandaag?
De zon die het niet kan winnen van de storm,
en tranen die niet willen wijken voor een lach.
Er is enkel heimwee voor wat had kunnen zijn.
Verloren wensen … stukgeslagen door de tijd.
En waar was jij?
Mijn liefste, waar ben jij toch?
Of verdien ik jou niet?
Zal alles gewoon bij het oude blijven?
Zal het leven gewoon aan me voorbij gaan,
de regen en de sneeuw blijven vallen
en de leegte nooit opgevuld geraken?
Het lijkt vandaag wel zo …

Door Ineke Verhagen
7 juli 2024

Er is geen plaats om te huilen

 Er is geen plaats om te huilen ….

enkel een hoekje om je in te verschuilen.

Alleen op jezelf met je eigen verdriet,

verborgen tranen die de wereld niet ziet.

Op deze aardbol is geen plaats voor tranen,

niet voor lelijke eendjes, alleen voor fiere zwanen.

Dus krop het maar gewoon weer op,

borst vooruit en hop hop hop.

Dus verloochen je steeds meer jezelf,

stel je je niet aan, en de grijze wolk verdwijnt vanzelf.

Slik het weg, hou je adem in en wees sterk ….

Geloof me … vroeg of laat doet karma toch zijn werk.

Want wanneer je echt verdrietig bent,

lijkt er plots niemand te zijn die je kent.

Wanneer het vanbinnen allemaal lijkt te scheuren,

is er net niets of niemand om je op te beuren.

En net dan wanneer je het zo nodig hebt,

Lijkt het of de zon voor eeuwig weg ebt.

Net op dat sombere moment,

besef je hoe eenzaam je wel bent.

Er is geen plaats om te huilen,

enkel een boom om je achter te verschuilen.

Alleen op jezelf met je stille verdriet,

verstopt in het donker, waar niemand het ziet.

Door Ineke Verhagen

22 augustus 2022

Op een kille winternacht

Op een kille winternacht werd ik verblind door jouw blik.
Frustraties, woede en stille leemtes vertoonden vraagtekens op je gezicht.
Terwijl ik angstig en machteloos naar je toekeek, wou ik een reddende engel zijn,
maar ik besefte niet dat ik er zelf naar op zoek was.

Verwarring bracht ons bij elkaar,
en regen, sneeuw en storm haalden ons weer uiteen.
We voelden elkaar aan, terwijl er van liefde geen sprake was.
Eigenlijk waren we allebei gewoon zoekend naar antwoorden.

Dromen en illusies, drank en seks, haat en verdriet
scheurden onze werelden weer in duizend stukken.
Jaren verstreken en dagen en uren gleden langzaam voorbij.
Niets was nog herkenbaar.
Niets kon de herinnering nog bekoren.

Stilte kan hard zijn.
Stilte kan wreed zijn.
Maar stilte kan breken als half bevroren ijs waarin jouw weerspiegeling mijn verbeelding plots weer de kost geeft.
En net wanneer ik vrede heb gevonden met de herinnering, mijn laatste traan is vervlogen en mijn hart bevrijd is …
vertroebel je opnieuw mijn zicht.

Plots is het alsof mijn hart in jouw hand ligt,
mijn angst in jouw blik,
en mijn verdriet in jouw kus.
Maar je bent niet wat ik wou, en je was niet wat ik wou,
ook al heeft het lot allang bepaald waar de weg heen leiden zal …

Ik voel me zweven op pijnigende golven van afscheid.
Jouw zien lijden is hard, hevig en hartverscheurend.
Maar mezelf daarin verliezen is gewoonweg onaantastbaar.

Door Ine Verhagen
op 6 februari 2010

Ik neem het zoals het komt

Deze nacht droomde ik dat iemand me ten huwelijk vroeg.
Het was niet op een romantisch strand, maar in een bruine kroeg.
We dronken geen champagne en aten geen kaviaar.
Er was alleen pils, en het brood van onze croque was amper gaar.
Rock afgewisseld met jazz muziek
vormde de achtergrond van onze tactiek.
Magie deed ons vergeten waar we waren,
zelfs al zat onbekend gezelschap naar ons te staren.


De dag maakte plaats voor de nacht,
en de sterren aan de hemel hielden stilletjes de wacht.
Tot op zeker moment weer de zon op kwam,
en ik me plots afvroeg 'wie was nu die mysterieuze man'?
Ik weet het nog steeds niet,
een droom toont soms dingen die je niet onmiddellijk ziet.
Hij kan je laten drijven op wolken van nostalgie,
soms is hij betekenisvol, soms ook pure fantasie.


Hij wist me wel één ding te vertellen,
dat is dat ik me geen vragen hoef te stellen.
Ik moet de wind laten waaien zoals hij waait,
de sneeuw laten vallen waar nieuwe oogst wordt gezaaid.
Ik moet niet zoeken naar mijn geliefde, maar hem opwachten aan de voordeur.
Wanneer hij binnenkomt, zal ik samen met hem vechten tegen de sleur.
Maar ik zal van hem houden zoals hij is.
Perfectie bestaat niet, en is ook geen gemis.


Ik zal het nemen zoals het komt.

11 september ...

Op een dag stond de wereld stil.
Op een onbewaakt moment werd alles koud en kil.

Een dag die mooi en zorgeloos begon
veranderde plots in een waanbeeld
van de ondergaande zon.

Zomaar een dag,
maar onmogelijk te vergeten.
Eén datum … gegrift in ons geweten.

Zomaar een moment
ijzingwekkend en genadeloos.
Was één of andere God dan werkelijk zo boos?

Onschuldige dromen plots aan stukken gescheurd.
Talloze verlangens voor eeuwig besmeurd.

Hoopvolle vragen nog steeds onbeantwoord
Heden en verleden door gewetenloze harten vermoord.

Het is zomaar een dag
die menige tranen heeft laten vloeien.
Het is zomaar een moment
dat pijn en haat heeft doen groeien.

Het is een nachtmerrie
waarvan de herinnering eeuwig zal blijven bestaan
En voor sommigen zal het lijken
alsof ze elke dag opnieuw weer een beetje doodgaan.

Door Ine Verhagen
op 23 juli 2010

Zou je

Zou je …

Wil je zijn wie ik zoek
Wil je diegene zijn waar ik naar verlang
Wil je me datgene geven waaraan ik nood heb

Zou je dat willen?

Kun je me liefhebben zonder meer
Kun je me vasthouden zolang de zon schijnt,
en me loslaten wanneer de nacht erom vraagt

Zou je dat kunnen?

Zou je me vergeven als ik in de fout ging
en zou je me daarna nog liefhebben

Zou je dat doen?

Wil je mijn levensverhaal horen,
en wil je het samen verder uitbreiden
Wil je mijn wensen vervullen,
en de jouwe aan mij vertellen

Zou je dat willen?

Kun je me vertrouwen,
en me vergeven als ik eens niet mezelf ben
Kun je me tot reden roepen
als ik mijn eigen ik verloren ben

Zou je dat kunnen?

Zou je er voor me zijn als ik ziek werd
Zou je me dan in je armen nemen
en me vasthouden tot het dag werd?
En zou je dan nog steeds van me houden

Zou je me nog zoeken wanneer je zelf even de weg kwijt was?

Door Ine Verhagen
op 23 juli 2010

In een kille winternacht

 In een kille winternacht werd ik verblind door jouw blik.
Frustraties, woede en stille leemtes vertoonden vraagtekens op je gezicht.
Terwijl ik angstig en machteloos naar je toekeek, wou ik een reddende engel zijn,
maar ik besefte niet dat ik er zelf naar op zoek was.

Verwarring bracht ons bij elkaar,
en regen, sneeuw en storm haalden ons weer uiteen.
We voelden elkaar aan, terwijl er van liefde geen sprake was.
Eigenlijk waren we allebei gewoon zoekend naar antwoorden.

Dromen en illusies, drank en seks, haat en verdriet
scheurden onze werelden weer in duizend stukken.
Jaren verstreken en dagen en uren gleden langzaam voorbij.
Niets was nog herkenbaar.
Niets kon de herinnering nog bekoren.

Stilte kan hard zijn.
Stilte kan wreed zijn.
Maar stilte kan breken als half bevroren ijs waarin jouw weerspiegeling mijn verbeelding plots weer de kost geeft.
En net wanneer ik vrede heb gevonden met de herinnering, mijn laatste traan is vervlogen en mijn hart bevrijd is …
vertroebel je opnieuw mijn zicht.

Plots is het alsof mijn hart in jouw hand ligt,
mijn angst in jouw blik,
en mijn verdriet in jouw kus.
Maar je bent niet wat ik wou, en je was niet wat ik wou,
ook al heeft het lot allang bepaald waar de weg heen leiden zal …

Ik voel me zweven op pijnigende golven van afscheid.
Jouw zien lijden is hard, hevig en hartsverscheurend.
Maar mezelf daarin verliezen is gewoonweg onaantastbaar.


Door Ine Verhagen
op 6 februari 2010

Er zijn een miljoen rozen verwelkt

Er zijn een miljoen rozen verwelkt,
acht lentes, zeven zomers en duizenden minuten verstreken.
kille winters vervlogen en ontelbare dagen en uren gepasseerd.
Maar nog steeds ben ik je niet vergeten …
Je zit nog steeds in mijn hoofd, in m’n gedachten en in mijn hart.

Wanneer ik mijn hand open,
voel ik alleen maar lucht die zich ontpopt tot de steen die ik al die tijd in mijn binnenste heb laten groeien.
En al die lege dagen, hebben me doen vergeten wie ik was.
Eenzame momenten heb ik willen vergeten door weg te lopen van jou.

De merel die me ’s morgens wilde doen ontwaken,
vloog zich te pletter in de nacht en verdween in het niets.
Alles leek te vergaan en noten begonnen vals te klinken.
En dat allemaal omdat ik de sleutel niet vond om mijn hart voor jou te openen.

Als ik de klok kon terugdraaien,
bracht ik de natuur terug tot leven,
legde ik mijn vinger op mijn ziel en streelde ik de liefde die je me ooit hebt gegeven.
Maar helaas moet ik nu verder met het verdriet dat
door merg en been is gegaan.

Ik ben gekneveld op de rots van wanhoop en wens dat je me komt redden met een kus …
En … al is het een Judaskus …
Het is misschien de enige die de eindeloze stilte zou kunnen breken.



Door Ine Verhagen
Op 1 juni 2009

Is er een reden

Is er een reden waarom een gesloten dagboek
terug geopend moet worden?
Is er misschien een vraagteken op de verkeerde plaats gezet?
Waarom moet de gebroken punt van een potlood
plots weer geslepen worden?
Zijn er zinnen die er eigenlijk niet thuis horen?

Wel, speciaal voor jou zou ik ze graag verbeteren.

Is er een reden waarom ik plots geen bouwstenen meer vind
voor de muur rondom mij?
Is er misschien cement te kort om hem staande te houden?
Waarom heb ik het gevoel dat hij op instorten staat?
Wil je me helpen hem langzaam af te breken?

Dan ben je van harte welkom!

Is er een reden waarom mijn dichtgeschroeide hart
plots weer open gaat?
Wil je me wekken uit onwetendheid om samen op pad te gaan?
Of wil je mijn tranen gewoon terug de vrije loop laten?

Is er een reden waarom ik nog steeds niet weet
hoe ik een bloem kan laten bloeien?
Heeft de vrieskoude ze op één of andere manier weer kapot gemaakt?
Waarom was er weer geen alternatief,
en waarom was de Kerstman me dit keer vergeten?

Was het om me nog maar eens te laten voelen wat alleen zijn is,
of te leren wat geduld is?

Is er enige reden waarom je het plots weer doet stormen in mij?
Heeft het leven je plots boos gemaakt … wanhopig,
of juist blij?
Heeft teleurstelling je vervuld met troosteloze
en verbitterde pijn?

Wel … die pijn had ik graag …
langzaam maar zeker
voor altijd willen vernietigen.



Door Ine Verhagen
op 23 januari 2010

Wanneer vraagtekens op je lippen blijven branden

Wanneer vraagtekens op je lippen blijven branden
en twijfels geen uitweg vinden,
rest er voor hoop nog weinig redenen.
Als het verleden je niet loslaat,
zal de toekomst nooit overwinnen.

Wanneer intensiteit ontbreekt
en je hart blijft smeken om meer,
kan ik zelfs niet je diepste diepten opvullen.
Zolang de rust in jezelf niet terugkeert,
kan ik je binnenste niet temmen.

Als de zon alleen maar voor mij schijnt,
zal de storm voor jou blijven woekeren.
Wanneer je blijft hunkeren naar idealen,
ben ik niet diegene om ze te voltooien.

Wanneer een pad wordt gekruist,
ontstaan er twee wegen.
Een weg om samen te bewandelen
en een weg om elkaar te laten gaan.

Soms zijn twee handen te klein om iets vast te houden
en woorden niet krachtig genoeg om emoties te delen.

Wanneer je dromen verlangens blijven,
kan ik ze niet laten uitkomen.
Als je op je honger blijft zitten,
zal ik hem misschien eerder voeden dan stillen.
Zolang je lichaam het mijne niet vindt,
zul je onstuimig blijven zoeken naar een eenheid.

Wanneer een gevoel langzaam sterft
en er geen plaats meer is voor liefde,
zal ik je zachtjes vaarwel kussen.
Als ik voor jou de ware niet ben,
kun je ook niet de mijne zijn.


Door Ineke Verhagen
op 17 februari 2013

Ik zal nooit zijn zoals je dromen kan

Ik zal nooit zijn zoals je dromen kan.
Ik zal je nooit “hallo” zeggen zoals je zou verwachten.
Elke dag weer opnieuw, slaat de klok hetzelfde uur
waarop ik je in mijn herinnering omarm,
en elke nacht weer …
droom ik van je ademhaling die me vergeeft wat ik je ooit verweten heb.

Dus ik laat je rusten in de vergiffenis om mijn gedempte woede.

Ik wil je vermommen in een onbestaand figuur,
of je laten verdwijnen als een wolk achter de zon.
Het klinkt eenvoudig, strak en scherp…
Het is waanzinnig vermoeiend je te vergeten,
en van je dromen werkt slaapverlammend.

Het is verstikkend … alsof ik een vlucht neem door een nauwe steeg.

Je hebt me alles gezegd wat ik weten moest.
Je gaf mijn warmte een impuls tot overdaad.
En nog steeds ben ik dezelfde als toen.
Ik kan je laten lachen
al is je ellende nog zo zwaar.
Ik kan je doen dansen zonder muziek, en met je zingen
zonder een noot te kennen.

Wij samen kunnen toverspreuken uitvinden en onze levens ernaar leiden.

Alleen werkt dat ironisch en vervloekt het ons in de kille nacht.
Het leidt nergens naar… zelfs niet naar zinnen met oneindig veel vraagtekens.
Ik zie je graag,
maar het voelt aan als een illusie.
Want achter dat waanbeeld schuilt de harde waarheid …

Ik zal nooit de jouwe zijn.


Door Ine Verhagen
op 15 augustus 2012

Vergeef me dat ik je soms mis

 Vergeef me dat ik je soms mis

Vergeef het zacht gesnik van de treurwilg
waaronder jij ooit schuilde voor de regen.
Het is maar voor heel even.

Blaadjes vallen neer voor mijn voeten
en ik kan ze niet negeren.
Maar ik stap gewoon door …
Tot de volgende brug is gebouwd.

In een storm verloor ik al wat ik ooit wou,
maar ik won de kracht van de natuur.
Opnieuw ben ik vervuld met geloof
dat me destijds werd ontnomen.

Als bomen konden spreken …
Zouden ze het me dan vertellen?
Of de wijzers van de klok in de war waren
om voor ons de zon te laten schijnen?

Ieder vallend blad
is als een bevroren traan.
Elke kale tak
is net een verdwaalde ziel.

Als een kind mag lachen,
een tiener mag vloeken
en een puber zichzelf kan zijn,
had ik dit pad al veel eerder bewandeld.

Een warm voorjaar bracht echter verwarring.
Een hittegolf verschroeide hoop en dromen.
De regen overspoelde in te halen minuten.
Misschien daarom dat ik je af en toe wel eens mis.



Door Ineke Verhagen
11 oktober 2015

Ik wil je niet loslaten

Al zou een ander me tegenspreken,
ik blijf bij het mijne.

Je bent noch van een ander, noch van mij.
Maar je zit in mijn hart.
Je bent als een eikenblad, verschroeid door de kleuren van de herfst,
maar je valt steeds weer voor mijn voeten neer.

Ik wil niet meer luisteren naar de woorden van een vreemde.
Ik wil geen aandacht geven aan domme uitspraken.
Ik wil alleen nog maar mijn hart volgen.
En al zouden het op een dag uitzichtloze verlangens blijken,
dan waren ze vooral niet voor niets geweest.
Want dan waren ze voor jou.

Ik zou deze dag niet de kost willen geven om elke traan die de kille mist heeft doen vloeien.
Het is een dag als een ander,
maar ik mis je.
Ik mis je als nooit tevoren.

Ik wil in je armen wegdromen van de volgende morgen …
al is die misschien wel mijlenver weg.
Ik wil je niet loslaten,
maar je lippen kussen alsof het de laatste streling van je ademhaling zou zijn.

Mijn geduld zal ik op de proef stellen,
en ik zal de krop in mijn keel wegslikken als je me de deur wijzen zou.
Mezelf moeten vergeven omwille van kortzichtigheid, zou ik niet kunnen.
Mezelf doen vergeten wie ik was, zou ik eerder accepteren.
Alleen maar omdat het om jou zou zijn.

Je bent niet van mij, noch van een ander,
maar ik laat je niet zomaar gaan.
Je betrad mijn binnenste en zweeft nu mee met elke storm die zich op mijn pad beweegt.


Door Ine Verhagen
op 14 november 2011

Zonder jou

De wereld ligt aan mijn voeten …
Maar zonder jou verlies ik de weg.
Bij de gedachte aan jou
lijk ik volledig te ontsporen.

Ik klamp me vast aan mooie momenten.
Maar zonder jou zijn ze waardeloos.
Ik droom van dingen
die misschien nooit zullen zijn …
en een tergend gemis verscheurt me vanbinnen.

Als de nacht niet zo lang was,
de dagen en weken korter,
stelde ik me misschien geen vragen…
Maar zonder jou wordt elke seconde
langer dan iedere minuut.

Ik ben niet bang om mezelf,
maar wel om jou te verliezen.
Ik duld geen medelijden,
alleen een stevige schouder.
Maar zonder jou ben ik ontroostbaar.

Een toekomst ligt voor me open …
Maar mijn hart lijkt in twee te breken.
Zonder jou weet ik even niet waarheen …
Want zonder jou ben ik zo verloren.


Door Ine Verhagen
op zondag 29 mei 2011

Mijn liefste liefste

Ik wou dat ik je een brief kon schrijven
waarin ik je alles kon vertellen…
Van de vallende ster die ik toen zag,
en die mijn wens heeft doen uitkomen.
Ik wil je vertellen hoe graag ik je zag,
hoeveel passie er door mijn aderen vloeide.
Ik wil je zeggen hoe aantrekkelijk ik je vond,
hoe puur, hoe zuiver en hoe zacht.

Honderden dingen wil ik je schrijven…
Over de grond die onder mijn voeten verdween,
maar ook over de werkelijkheid waarmee ik
tevens oog in oog kwam te staan.
Of van de miljoenen tranen die ik heb gehuild,
en over de onbreekbare stilte.
Ik wil je vertellen hoe die allerlaatste
dag mijn hart aan flarden heeft gescheurd.

Helaas raakt mijn inkt langzaam op,
maar mijn hand kan niet stoppen met schrijven.
Ik moet je nog vertellen over de angst
en over het waarom ik toen ben weggelopen.
Lieverd, ik moet je nog zoveel dingen vertellen …
Maar er blijven uiteindelijk zoveel vragen onopgelost.
En ook al geraakt deze brief ooit af,
ik zou niet weten naar waar ik hem moest versturen.

Het énige dat ik nog kan doen,
is hem sluiten en frankeren …
Maar ik heb maar een halve naam,
niet eens een nummer of adres.
Ik heb zelfs geen foto … alleen een herinnering.
Daarom wordt deze brief ook nooit gepost.
Want hij zou verstuurd worden naar een
adres dat misschien niet eens meer bestaat.



Door Ine Verhagen
op 28 augustus 2009