Zonder jou

De wereld ligt aan mijn voeten …
Maar zonder jou verlies ik de weg.
Bij de gedachte aan jou
lijk ik volledig te ontsporen.

Ik klamp me vast aan mooie momenten.
Maar zonder jou zijn ze waardeloos.
Ik droom van dingen
die misschien nooit zullen zijn …
en een tergend gemis verscheurt me vanbinnen.

Als de nacht niet zo lang was,
de dagen en weken korter,
stelde ik me misschien geen vragen…
Maar zonder jou wordt elke seconde
langer dan iedere minuut.

Ik ben niet bang om mezelf,
maar wel om jou te verliezen.
Ik duld geen medelijden,
alleen een stevige schouder.
Maar zonder jou ben ik ontroostbaar.

Een toekomst ligt voor me open …
Maar mijn hart lijkt in twee te breken.
Zonder jou weet ik even niet waarheen …
Want zonder jou ben ik zo verloren.


Door Ine Verhagen
op zondag 29 mei 2011

Mijn liefste liefste

Ik wou dat ik je een brief kon schrijven
waarin ik je alles kon vertellen…
Van de vallende ster die ik toen zag,
en die mijn wens heeft doen uitkomen.
Ik wil je vertellen hoe graag ik je zag,
hoeveel passie er door mijn aderen vloeide.
Ik wil je zeggen hoe aantrekkelijk ik je vond,
hoe puur, hoe zuiver en hoe zacht.

Honderden dingen wil ik je schrijven…
Over de grond die onder mijn voeten verdween,
maar ook over de werkelijkheid waarmee ik
tevens oog in oog kwam te staan.
Of van de miljoenen tranen die ik heb gehuild,
en over de onbreekbare stilte.
Ik wil je vertellen hoe die allerlaatste
dag mijn hart aan flarden heeft gescheurd.

Helaas raakt mijn inkt langzaam op,
maar mijn hand kan niet stoppen met schrijven.
Ik moet je nog vertellen over de angst
en over het waarom ik toen ben weggelopen.
Lieverd, ik moet je nog zoveel dingen vertellen …
Maar er blijven uiteindelijk zoveel vragen onopgelost.
En ook al geraakt deze brief ooit af,
ik zou niet weten naar waar ik hem moest versturen.

Het énige dat ik nog kan doen,
is hem sluiten en frankeren …
Maar ik heb maar een halve naam,
niet eens een nummer of adres.
Ik heb zelfs geen foto … alleen een herinnering.
Daarom wordt deze brief ook nooit gepost.
Want hij zou verstuurd worden naar een
adres dat misschien niet eens meer bestaat.



Door Ine Verhagen
op 28 augustus 2009

Ik wil je niet opnieuw verliezen

Ik wil je niet opnieuw verliezen …
Niet opnieuw.
Ik wil je niet voor een tweede keer verliezen …
Niet weer.
Maar de werkelijkheid vertelt me iets heel anders.

Ik wil je ogen niet opnieuw zien branden van verdriet.
Ik wil je lichaam terug voelen dat me de warmte gaf
die ik toen en nu nog steeds zo nodig heb.
Ik wil terug naar het moment dat de ijzige winterkoude
van onze harten één wilde maken.

Ik wil terug naar de nachten dat we samen sterren konden
tellen alsof ons leven ervan afhing.
Ik wil het liefdeslied weer horen dat de tijd tussen ons
deed stilstaan …
alsof de toekomst geen waarde meer had.

Ik wil terug naar de tijd dat je je hand op mijn schouder
legde, waardoor mijn lichaam leek op te lossen in een droom.
Ik wil terug naar de tijd dat pluche beesten me gelukkig maakten,
net als die knuffel die je me op een dag hebt toevertrouwd.

Misschien wil ik je gewoon weer bij mij …
Misschien weet ik niet hoe ik het moet zeggen,
maar dit keer weet ik wel zeker … Ik wil je niet opnieuw verliezen.
Niet opnieuw!
Ik wil je geen tweede keer verliezen …
Al vertelt de werkelijkheid me iets helemaal anders.

Wat in werkelijkheid ben ik je al heel lang kwijt.


Door Ine Verhagen
Op zondag 8 november 2009

I miss you...

Sometimes it feels like the sun can’t come up without you.
There was a day you appeared in my life as a stranger.
Now you’re like an angel passing though my heart.

You didn’t say hello,
and you never said goodbye.
No words were needed to get to know each other.
Just one look and one smile told us an unspoken truth.
It just felt like I knew you since I was born.

I miss you …

In my dreams you’re walking next to me.
You’re not holding my hand, but your face is telling me everything.
There’s no distance between us, because I always come home to you.
But when I’m awake you’re walking further and further away.

You were my right hand and my soulmate.
When I lost my way, you were the translator of my thoughts.
While the world around us kept turning, and time was flying …
We were talking and laughing every lost second.

I miss you …

From time to time we meet people in our lives.
Sometimes we make friends.
And some friends steal our hearts.
But if they go their own way, they leave a void behind.

You are one of those very special people, and it’s a real gift to have you in my life.
So instead of missing you, I will remember all the wonderful hours and days we’ve shared together.
Because my heart was waiting to give you a warm and save place.



Door Ineke Verhagen
op 22 december 2013

Als ik nog een dag had

zou angst me niet meer afschrikken,
zou ik geen twijfels meer hebben,
en zou ik willen weten waar je was.

Als ik nog maar één dag had,
bewandelde ik een pad dat in mijn geheugen gegrift staat.
Ik zou het eerste, beste vliegticket kopen,
en de hele wereld afreizen.

Als ik nog maar één dag had,
wilde ik alles van je weten.
Ik zou dan willen weten of je me graag had,
of me liever een kille dood zag sterven.
Ik zou willen weten of je nog op deze wereld was,
of een engel je reeds was komen halen.

Als ik nog maar één dag had,
bezocht ik de plek waar ik je voor het eerst zag.
Ik zou zwemmen in de zee die ons voor eeuwig heeft gescheiden,
en ik zou een berg beklimmen tot op de top,
zonder je daar ook maar te kunnen vinden.

Als ik nog maar één dag had …
zou ik voor het eerst écht bidden en God vragen waar je was.
En als hij het niet wist,
zou ik in mijn gedachten een foto maken,
en maakte ik de herinnering weer levend..

Als ik nog maar één dag had,
hield niets me nog tegen.
Niets zou me weerhouden van een intens en passioneel avontuur.
‘Hard-to-get’-spelen zou niet meer aan de orde zijn.

Als ik nog maar één enkele dag had,
zou ik je nog voor één keer willen kussen,
je nog voor één keer willen aanraken,
en voor de eerste … en tevens de laatste keer ‘vaarwel’ zeggen.



Door Ine Verhagen
op 26 augustus  2009

Droom nog even

Droom en hou nog even mijn hand vast.

Betover me nog een keer voor je me loslaat.
Neem me nog eens in je armen zodat ik je warmte overal
met me kan blijven meedragen.


Droom nog even …

Zing nog een keer voor me …
zolang ik het geluid van je stem maar onthoud.
Huil met me mee en dep voor een laatste keer mijn tranen.


Droom nog even …

Kom nog eens naast me liggen en droom met me mee.

Zet je deur nog een keer voor me open, en ontsluit de venster
zodat mijn zorgen langs de achtertuin zullen vervliegen.


Droom nog even …

Luister nog een keer naar mijn verhaal
en herinner me nog eens aan het wat, hoe en waarom ik hier ben…


Droom nog even …

Troost me en verlos me nog één keer van mijn innerlijke pijn
en zeg op een dag vaarwel.



Door Ineke Verhagen
op 17 maart 2014

Jouw hart

Je hart staat stil …
Maar ik blijf je naam fluisteren.
Het gras waarin we liggen,
begint geleidelijk aan te verkleuren.
De vogels rondom ons hebben het begrepen.
Ze laten ons, nemen afscheid en beginnen aan een lange vlucht.

Het zijn alleen nog jij en ik …
Je hand in de mijne …
Een lach op je mond, maar je blik op niets gericht.
Een traan op je wang … stervend met een windzucht.
Donkere wolken doen ons hopen op een wonder,
maar de hemel is ontroostbaar.

Ik hou je vast en neem je mee in een droom van rust ...
Een droom zonder scherpe punten,
maar gevuld met liefde en vrij van pijn.
Een droom waarin warmte ons bevredigt
met de kracht van de ondergaande zon.

Mijn toeverlaat zit verscholen in jouw hart,
en je schoonheid is voor mij onvergankelijk.
Ik streel je zachtjes … op het ritme van de wind.
Je lichaam zo koud en zo koel …
Hoe kan dit in Godsnaam het jouwe zijn …

Het hartsverscheurende feit je te moeten laten gaan,
maakt dat ik lijk op lossen in het niets …
Ik voel je nog steeds …
als een verlangen naar een verloren gedicht.
Eentje dat ik misschien nooit zal willen schrijven.


Door Ine Verhagen
op 25 april 2011

Melancholie

Melancholie

Vreemd hoe melancholie je plots bekruipen kan.
hoe een storm van herfstblaadjes je tot stilstand brengt.
Even lijk je te verdwalen in jezelf.
Verloren in een lege straat met kalende bomen.
De weemoed van november opent je hart … zuiver en puur.

De weg die je bewandelt is nog steeds dezelfde.
Alleen zijn de kasseien vervangen door beton.
Zelfs het stoplicht aan de brug springt weer op rood.
Het fietspad is omgetoverd in een kleurentapijt,
en de herfstzon gaat langzaam onder op het geruisloze water.

Je sluit je ogen … en opeens krimpt alles samen.
Een vlaag van heimwee overvalt je vanuit het niets.
Opeens verlang je weer naar de kille ochtenden
toen je daar op je fiets naar school reed ...
al is dat inmiddels twintig jaar geleden.

Uit een openstaand raam klinkt een oude piano.
Dromen en mijmeringen uit een ver verleden …
Zou de pianist deze magie ook ervaren?
Of zit hij gekluisterd aan zijn instrument
hunkerend naar bewierookte nostalgie.

Zoals de zon telkens weer opkomt en ondergaat,
staat de tijd niet stil …
Uren, dagen en jaren gaan voorbij en herinneringen vervagen.
Maar net als bij een verkleurd en verschrompeld herfstblad,
lijk je vanbinnen van tijd tot tijd even te sterven.


Door Ineke Verhagen
12 november 2014

Droom nog even

Droom nog even ... 

Droom en hou nog even mijn hand vast.

Betover me nog een keer voor je me loslaat.
Neem me nog eens in je armen zodat ik je warmte overal
met me kan blijven meedragen.


Droom nog even …

Zing nog een keer voor me …
zolang ik het geluid van je stem maar onthoud.
Huil met me mee en dep voor een laatste keer mijn tranen.


Droom nog even …

Kom nog eens naast me liggen en droom met me mee.

Zet je deur nog een keer voor me open, en ontsluit de venster
zodat mijn zorgen langs de achtertuin zullen vervliegen.


Droom nog even …

Luister nog een keer naar mijn verhaal
en herinner me nog eens aan het wat, hoe en waarom ik hier ben…


Droom nog even …

Troost me en verlos me nog één keer van mijn innerlijke pijn
en zeg op een dag vaarwel.


Door Ineke Verhagen
op 17 maart 2014

Waar is de tijd

Waar is de tijd 
Lieve mama en lieve papa
Waar is tijd dat we op vakantie gingen naar De Haan.
Het was dichtbij, maar voor mij zo ver hiervandaan.
We hadden ons favoriete plekje gauw gevonden,
zodat we van de zon en de zee genieten konden.
Papa, weet je nog dat we garnaaltjes gingen vangen?
Je had zo’n groot net waarin ze dan bleven hangen.
Als klein meisje liep ik braafjes met je mee,
want ik was best wel bang voor de grote zee.

Mama, herinner je je nog die lekkere boules met confituur?
Die waren toch overheerlijk, en helemaal niet duur.
Ik zie ons nog samen zitten op het strand …
Jij op je strandstoel, ik met mijn emmertje in het zand.
Iets verder bouwden broer en zus een zandkasteel,
zo mooi … een liefdevol en hartverwarmend tafereel.
Ik proef nog steeds de zoute zeelucht op mijn lippen.
Niets kan aan deze herinneringen tippen.


Lieve mama en papa
Waar is de tijd dat we gingen fietsen langs de vaart…
Gewoon onze neus achterna, zonder plan kaart.
In mijn fietsmandje zat mijn favoriete pop.
En zo reden we maar door tot onze eerste pitstop.
Even genieten van een drankje en een lekker ijsje …
Die kleine dingen maakten mij het gelukkigste meisje!
Al zijn het inmiddels lang vervlogen tijden, dagen en uren …
De herinneringen zullen eeuwig blijven duren.


Ineke Verhagen
11 februari 2018