Soms wil ik eventjes verdwijnen

Soms wil ik gewoon eventjes verdwijnen.
Soms lijkt de zon niet te willen schijnen.
Ik wil dan eens non stop kunnen huilen
en me achter een hoge muur verschuilen.

Als de dag zich van de zon lijkt te beroven,
komt stil verdriet langzaam naar boven.
Lichaam en geest zijn moe gestreden
om een doodgebloed verleden.

De tempel van gecreëerd zelfvertrouwen,
lijkt vervloekt en hoger dan duizend flatgebouwen.
Ik heb de behoefte om even weg te kruipen,
als frustratie dreigt binnen te sluipen.

Elke dag opnieuw dezelfde kwelling ondergaan….
Laat me alsjeblieft toch even begaan!
Soms wil ik gewoon gerust worden gelaten,
en tegen niets of niemand moeten praten!

Van tijd tot tijd weet ik het totaal niet meer,
en voelt het als verdrinken in een verloren meer.
Ik zou willen brullen tegen de gedoemde vijand,
ook al verlies ik de strijd al op voorhand.

Soms lijkt het leven me niet waard te zijn,
voel ik me waardeloos, triest en vooral klein,
alsof ik me op een groot schip bevind, maar onbemand …
Tot ik word aangespoeld op een verlaten strand.

Vergeef me wanneer ik te veel energie van je neem…
Maar ik kan het gewoon niet altijd alleen.
Van tijd tot tijd verlies ik de complete moraal,
en duurt de zoektocht wat langer dan “normaal”.

Door Ineke Verhagen

17 september 2018